ՎԱԽԵՆՈՒՄ Է ՆԱ, ՈՎ ՎԵՐՋՈՒՄ Է ՎԱԽԵՆՈՒՄ

Այս «չորսօրյայում» Հովիկ Արգամի Աբրահամյանը կյանքի մեջ առաջին անգամ սիրտ չուներ (ասում են` իր մոտ ազդվելու գործընթացը տևում է ընդամենը մի քանի վայրկյան). ո՛չ հապլոլոգիաներ օգտագործեց, ո՛չ էլ օգտվեց ֆինանսների մասին իր «ռոմանսներից», չխառնվեց ոչ մեկի խոսքին, տեղից ռեպլիկներ չարձակեց, կանոնակարգի կոպիտ խախտումներ թույլ չտվեց:
Ոնց երևում է` «և դարից երկար են ձգվելու» այս անգամ նրա «վայրկյանները»: Արգամիչը հասկացել է` այլևս չեն աշխատելու Սերժ Սարգսյանի նկատմամբ իր գետնախոնարհ ռևերանսները (չար լեզուներն ասում են` վերջին շրջանում Հովիկ Աբրահամյանն առիթը բաց չի թողնում Սերժ Սարգսյանին իր հավատարմությունն ապացուցելու, նվիրվածության երդումների տարափի տակ նրան խեղդելու. վերջին նման «ռիտուալը» նա կատարել է Ծաղկաձորում` Գագիկ Ծառուկյանի հայտնի հյուրանոցում):
Ամա` ավա՜ղ: Ապրիլի 24-ին ոչ միայն համայն հայությունը, այլև գլոբալ աշխարհն ու առաջադեմ մարդկությունը տեսան, թե ինչպես էին միասին կանգնած Տիգրան Սարգսյանն ու Սերժ Սարգսյանը, ու ինչպես էր «անկյուն քշվել» Լեհաստանից` հուղարկավորությունից հետո անգամ ուղեղին հանգիստ չտված և մինի-«արքայադավ» հավաքներ սիրող Արգամիչ Հովհաննեսը:
ՈՒ ծկլթա՜ց արգամիչյան սիրտը երեկ` ար-յուն տալիս: Ճերմակ շապիկավոր, իմա` վերնաշապիկավոր Արգամիչը, որ երևի չի կարդացել սուբլիմացիայի մասին գիրքը, երեկ տալիս էր իր 3 միլիգրամ արյունը (ասում են` արյան կոդը որոշելու են, իմանան` պիտանի՞ է որպես դոնոր. տեսնես` ի՞նչ արդյունք կտա անալիզը), մի խոսքով, Արգամիչը խրոխտ հայտարարեց` չի վախենում: Երբե՛ք: Ոչնչի՛ց: Ոչ մեկի՛ց: Ո՞ր մեկից վախենա. նախագահի՜ց. չէ, խառնեցինք: Լրագրողների՜ց վախենա, արյուն տալո՜ւց վախենա: Ո՞Ւր կհասնի:
Համենայն դեպս անկեղծ է: ՈՒզել է ասի` չի վախենում, բայց մատնել է` էդ ո՜նց է վախենում: Ճիշտ է անում: Նախ որ` լրատվամջոցները լույս են տեսնում ամեն օր, և ոչ մի խելամիտ մարդ լրատվամիջոցների հետ պատերազմ չի սկսում: Եվ հետո չմոռանանք` այդ լրագրողներն էին, որ նույնիսկ ամերիկյան նախագահ պաշտոնանկ արին` Նիքսոնին, «ՈՒոթրգեյթի սկանդալի» արդյունքում:
Այդ լրագրողներն են, որ, ասենք, կարող են ֆիքսել, թե ինչ կապ կա վարորդ Գրիգորի եղբոր և հանրապետությունում ընթացող բոլոր տենդերների միջև (առայժմ այս մասով` այսքանը):
Այդ լրագրողներն են, որ երեկ տեսան, թե ինչպես են խեղճ դպրոցականները կրկին «բերման» ենթարկվել խորհրդարան` հանուն Արգամիչի իմիջի:
Հա, ի դեպ. շատ հետաքրքիր տենդենց է այս առումով նկատվում. ուսուցիչների քանակն սկսում է գերակշռել աշակերտների թվին: Երեկ Գեղարքունիքի հերթն էր. «ռայոնից» խորհրդարան ժամանած ռաբունիների և ռաբունուհիների մեջ էր Վարդենիսի քաղաքապետի կինը` տիկին Ալիսան. տիկինն ընդամենը տարրական դասարանների ուսուցիչ է, իսկ տարրականի աշակերտները դեռ խորհրդարան բերման չեն ենթարկվում: Փաստորեն, տիկին Ալիսան եկել էր «себя показать, на других посмотреть» («դրուգիխն» էլ, կոնկրետ դեպքում, լրագրողներից կոնկրետ վախեցող մարդն է):
«Ալիսան հրաշքների աշխարհում» տիկնոջ համար հատուկ ընդգծենք. Հովիկ Աբրահամյանն այլևս «կուրացիա» չի անում տեղական ինքնակառավարման մարմինները` քաղաքապետարանները, մարզպետարանները, գյուղապետարանները. այդ ֆունկցիան արդեն ինչքան ժամանակ ՀՀ նախագահի հրամանագրով դրված է Կարեն Կարապետյանի վրա:
Պետք է գնալ նախագահական, տիկի՛ն:
Կարմեն ԴԱՎԹՅԱՆ

Մեկնաբանություններ